Modena.

Wczesnym dosyć, mglistym rankiem, w piątek, ruszyliśmy w kierunku Modeny.

Mgła była tak gęsta, że gdyby nie komendy dobywające się z gps'a :

- Skręć w lewo.

- Skręć w prawo.

pewnie nie ujechalibyśmy daleko.

Trzewik, jak na grzeczne dziecko przystało, pierwsze kilka godzin przespał.

No ale cóż, była 4 rano. On nigdy w życiu takiej godziny na zegarku nie widział.

Podróż upłynęła miło, przy dźwiękach muzyki Trzewika (@#$%^&&&).

12h!

Nigdy wcześniej nie byłam we Włoszech.

Spodziewałam się wąskich, klimatycznych uliczek, winnic itp.

A tymczasem Włochy za oknem przypominały nam coraz bardziej okolice Katowic.

Dotarliśmy na konwent coś około 17.

Hałas, hałas i jeszcze raz hałas.

Włosi jednak są bardzo głośnym narodem.

A przy tym bardzo sympatycznym, spontanicznym.

W piątkowy wieczór wylądowaliśmy w knajpie konwentowej....

Wszyscy tam krzyczeli po włosku.

Wszyscy tam krzyczeli.

Śmiali się głośno.

Krzyczeli.

Posadzono nas przy stole z Maritnem Wallacem.

Wypadałoby w tak szacownym towarzystwie prowadzić szacowną rozmowę.

Nie dało się.

No i nie mieliśmy pojęcia za co są wnoszone toasty.

Włosi nie mówią po angielsku;-(

Po polsku też nie;-)

Było miło.

Mam nadzieje, że Trzewik tutaj opowie coś więcej o samym konwencie.

W drodze powrotnej udało mi się namówić Trzewika na krótką wizytę w Wenecji.

Było cudnie.

Ciepło, miło, romantycznie.

W Wenecji mają najdroższe parkingi Europy. 26 euro za 12h;-)

Udało nam się zaparkować na ósmym piętrze, wow.