Opublikowany w zeszłą sobotę hrabia Jeremii był ostatnim jaki napisałem w roku 2005. Kilka lat później napisałem jeszcze jeden odcinek, specjalnie na Pionka. A jako że wśród czytelników Trzewiczkowa jest wielu planszomaniaków, wrzucam go do kompletu:
Hrabia Jeremii nie bez powodu miał stałą rezerwację w gospodzie “Smaki, Kurczaki i
Drakon”. Oj, nie bez powodu. Była ona, ta gospoda, każdego wieczoru zaludniona do granic możliwości. Dziś akurat przy szynkwasie tłoczyli się
Osadnicy z Catanu, w kolejce do toalety stali, przestępując z nogi na nogę,
Żeglarze z Catanu, a przy stole w karty grali Farmerzy z Catanu i
Rycerze z Catanu, co było już niemałym zaskoczeniem, bo przecież by tu dotrzeć ci ostatni musieli przejść
Przez Pustynię, przez jezioro, przez mostek, lasek i zagajnik.
Nie to jednak było największym zaskoczeniem. Zaskoczeniem byli młodzieńcy, którzy wbili się bezczelnie na miejsce Jeremiego i zajęli jego stolik. Hrabia uśmiechnął się błyskając bielą zębów, bo do głowy w tej właśnie chwili wpadł mu pomysł paskudny. Widział już siebie i ich jak te
Wilki i owce...
W jednej chwili zaproponował więc im walkę o stolik, w jednej też chwili zamówił u barmana trunek dla siebie, a młodzież natychmiast spojrzała na Jeremiego z szacunkiem. Ktoś szepnął z cicha: “Patrzcie,
sześć bierze”. Chwilę później rozpoczęło się starcie. Piwo chlusnęło w gardziel rudowłosego podrostka jak słynna
Niagara. Musiał hrabia przyznać - znać było w chłopaku potencjał. Cóż jednak potencjał w starciu z doświadczeniem?
Mijały minuty i zaczęły się dla młodzieży schody. Hrabia wręczył blademu pryszczakowi szklanicę tłumacząc, że to słynna
Manila, a ten łyknął, skrzywił się szpetnie, jęknął “
Ble” “
fuj” i z bólem przełknął trunek. Jego koledzy nie czuli się wcale lepiej. Brunet po trzecim kubku poczuł nagłą niemoc, słabość totalną, blokadę absolutną, objawy znane w fachowej medycznej literaturze jako
Blokus absolutus i z głuchym łomotem zwalił się pod stół.
Tego było już dla nich zbyt wiele. Rudzielec jęknął z rozpaczą w głosie: “
Spadamy!” i dał znak do ucieczki.
Hrabia z satysfakcją spojrzał na czmychających przeciwników, którzy z tej perspektywy przypominali biedne, strwożone
Zombiaki...
